Tortelduifjes, Spaanse les en wereldwonderen

Vanuit Arequipa nemen we de bus naar Puno, een stadje gelegen aan het Titicacameer. Het Titicacameer is het grootste meer van Zuid-Amerika, en een heel belangrijk meer voor zowel Peru als Bolivia. En: hoog! Op 3812 meter is het het hoogst (commercieel) bevaarbare meer ter wereld. Nog voor de Inca’s daar leefden werd het Titicacameer al bewoond door het Uros-volk. Na alle wisselende verhalen die we hebben gehoord hebben we even iets meer research gedaan en uiteindelijk een heel mooi plekje gevonden in het dorpje Llachón, op 2 uur rijden van Puno. We vinden met wat hulp een lokaal busje die kant op, laatste stukje nog met de taxi en even later komen we aan op onze nieuwe bestemming. Onze slaapplek blijkt een oud, karakteristiek huis pal aan het meer. Vanuit het slaapkamerraam kunnen we het meer zien. We worden ontvangen door de eigenaar, een wat oudere Peruaanse man met een prachtig pak en een heerlijk blij hoofd + een mega grote, mooie regenboog die letterlijk eindigt in ons huisje. Wat een plek!! 🙂 We eten met de rest van de gasten, een groepje van 8. Super lieve mensen allemaal. De zonsondergang is een plaatje en er is zelfs een huis-lama om mee te knuffelen…nogmaals: wat een plek!

Floating Islands

Wakker worden met uitzicht op het Titicacameer, wat een voorrecht! Na het ontbijt worden we opgehaald door een klein bootje die wordt bestuurd door een man, vrouw en baby zijn ook gezellig mee. Op naar de ‘floating islands’ van Uros – drijvende eilanden door mensen gemaakt, één van de highlights van deze regio. Nog steeds wonen er (naar schatting) ruim 1000 mensen op deze eilanden. We hebben al veel verhalen gehoord over massa’s toeristengroepen die tegelijkertijd op een eiland worden gedropt, waarna je vervolgens urenlang wordt beziggehouden met dansshows én 1000 pogingen tot verkoop van souvenirs die in geen enkele koffer of backpack passen… wij hebben de tour via onze accommodatie geboekt en zijn vandaag de enige: dat betekent een klein privé-bootje en privé-tour, wat een geluk! Na een uurtje varen komen we aan op een klein drijvend eilandje. We krijgen zo’n 20 minuutjes (Spaans, snap de helft ;-)) uitleg over deze drijvende eilanden precies tot stand zijn gekomen en hoe het leven er daar aan toe gaat. Super interessant! De eilanden zijn eigenlijk opgebouwd uit in elkaar geweven riet, in zoveel lagen dik (basis is ongeveer 2 meter) dat het uiteindelijk stevig genoeg is. Met lange scherpe stokken en een heleboel touw wordt een eiland op zijn plek gehouden. Het is heel gek om op te lopen, het riet deinst een beetje mee maar tegelijkertijd voelt het echt super stabiel en stevig. Na de uitleg mogen we een rondje lopen over het eilandje en in de ‘huisjes’ kijken. Een heleboel matjes op de rieten grond met wat dekens..gek idee dat mensen echt zo leven. Vooral zo afgesloten van de rest van de wereld, midden op zo’n groot meer. Er lopen ook 2 kleine kindjes rond, de grotere kinderen van het gezin zijn naar school, gelukkig. 🙂 Ze hebben inmiddels ook zonnepanelen om elektriciteit te creëren, dus gaan toch wel een beetje mee met de tijd. 😉 Om ze toch een klein beetje te supporten (en niet met 1 of andere zinloze souvenir naar huis te gaan) maken we een klein tochtje in een traditionele boot. Deze boot is ook volledig gemaakt van, jawel, riet. Het kraakt lekker maar voelt verder ook weer heel sterk. Grappig dat je met 1 materiaalsoort zoveel (essentiële) dingen kan bouwen. Na het boottochtje stappen we weer in onze ‘eigen’ boot en varen we terug naar Llachón. Geen andere toerist te zien, alles in rust mogen bekijken en niet belaagd met allerlei verkooppraatjes: geslaagde keuze! Bij terugkomst in onze accommodatie krijgen we een heeerlijke verse forel als lunch. Die middag maken we een supermooie wandeling naar een uitkijkpunt net buiten de stad, op 4100 meter. Op deze hoogte voelt zo ongeveer iedere wandeling als het beklimmen van de Mount Everest, maar ’t uitzicht is ’t zeker waard!

Liefliefliefde

Bij terugkomst begint de lucht al langzaam roze te kleuren: dat belooft veel goeds! Reinder neemt een douche en gaat dan alvast richting de pier die grenst aan de accommodatie. Zonsondergangen omringd door water zijn toch altijd de beste 🙂 Ik ben nog een beetje lui maar dwing mezelf ook gauw te douchen, want deze zonsondergang lijkt er eentje te worden om niet te missen… Als ik me aansluit bij Reinder is de lucht echt al prachtig. Zittend op de pier is het net alsof we op de voorste rij van de mooiste voorstelling ooit zitten. De lucht kleurt felrood, geel, roze, donkerblauw…alles door elkaar. Werkelijk nog nooit zó’n magische zonsondergang gezien. Twee Franse meiden die voor op de pier zaten gaan weer terug naar boven, en we blijven met z’n tweetjes over. We lopen naar het einde van de pier, nog steeds bijna niet beseffend hoe mooi deze zonsondergang is. Ik draai me om, en alsof het niet magischer, perfecter en mooier kan…zit het liefste vriendje van de wereld op z’n knie. Met een ring. En DE vraag. WATTTTTTTT!?!? Ik kan het echt niet geloven. Het lijkt wel een droom, te mooi om waar te zijn dit allemaal.. en NATUURLIJK zeg ik JA! <3 Wat een perfect moment, wat een liefde. De ring is prachtig, met een sterretje en een maan. Ik ben werkelijk waar gek op alles met de maan, dus dat heeft Reinder echt prachtig uitgezocht. Ik wist al dat ik de hoofdprijs had met deze man, maar dat hij ook nog eens beloofd de rest van z’n leven met mij door te willen brengen is 10000x meer dan ik had durven dromen. Ik hou van de liefde. 😀 Ik had het absoluut niet zien aankomen, maar gek genoeg was het eerste wat ik dacht toen ik een voet op die pier zette: wow, dit is echt een prachtige plek voor een aanzoek! En kon daarna eigenlijk aan niets anders meer denken. Reinder deed ook wat nerveus, zat steeds die Franse meiden weg te kijken, had het koud terwijl het warm was…haha, dus m’n voorgevoel was wel ergens op gebaseerd, maar dat het dan ook echt gebeurd is toch wel een droom. Na een hoop tranen, geknuffel & bijna in het water vallen omdat het inmiddels toch echt donker is gaan we weer terug naar het huisje. Omdat we het graag eerst aan onze ouders willen vertellen besluiten we tegen niemand iets te zeggen, en schuiven we aan tafel bij de rest. Kip met rijst, jassen aan want koud..en ondertussen doen alsof er niet net zojuist iets fantastisch iets gebeurd. Proosten met thee en af en toe wisselen we een blik uit, zo blij!

De volgende ochtend worden we wakker met wederom prachtig uitzicht en ook nog eens bovenop de roze wolk.. 🙂 We proberen onze ouders vanaf de pier te bellen, zodat we ook gelijk de plek even kunnen laten zien, maar dat lukt helaas niet. Einde van de ochtend nemen we het busje terug naar Puno, waar we een fijn hotel hebben geboekt ter ere van de verloving. Hoewel we al een aantal dagen op 4000m verblijven lijken we toch ineens allebei een beetje last te krijgen van de hoogte. Ik voel me echt niet lekker, heb last van m’n hoofd, misselijk en absoluut geen eetlust. Vanuit het hotel bellen we de familie, en ’t is zoo leuk om het iedereen te vertellen en zoveel blije reacties te krijgen. Omdat we ons allebei niet heel lekker voelen doen we verder niet zo heel veel. Stad heeft ook een hele slechte reputatie, heel internet staat vol met berichten dat je vooral ver van Puno weg moet blijven. Wij vinden het wel meevallen, ’t is echt een prima stad! Met moeite werken we wat avondeten weg, dat échte proosten moet nog maar even wachten.. 🙂

Spaanse les in Cusco

De volgende ochtend staan we vroeg op en stappen we op de bus naar Cusco. Hier zullen we een tijdje blijven. Heel veel zin in! Al veel mooie verhalen over gehoord en sowieso altijd leuk om een plekje echt wat beter te leren kennen. We vinden een heel fijn, splinternieuw hotel die voor de komende week onze thuis wordt. ’s Avonds gaan we op zoek naar een plek om Spaanse les te volgen: één van de dingen die we graag in Cusco willen doen. We vinden een taalschool die goed aangeschreven staat, sturen een berichtje en een uur later is het geregeld: vanaf morgen kunnen we allebei van start met privé-les. Een week lang, ik twee uur per dag, en Reinder drie uur. Voor 7 euro per uur..lijkt me een prima prijs. 😉

De volgende dag begint een weekje die wat meer lijkt op het ‘normale’ leven. Elke dag de wekker, ontbijten onder het genot van My Heart Will Go On op de panfluit (hitje hier hoor) en hyperactieve, non-stop fluitende verkeersregelaars op een kruispunt met prima werkende stoplichten, eventjes sporten, huiswerk maken in een fijn koffietentje, dan naar Spaanse les, en daarna lekker eten. De lessen zijn super leuk, we hebben allebei een hele fijne docente. ’t Is best wel intensief, omdat je 1 op 1 les hebt kun je niet denken ‘vandaag ga ik even achterin de klas zitten’, haha. Ik krijg vooral de basis (‘Brad Pitt is knap’, altijd handig om te weten hoe je dat moet zeggen) maar Reinder duikt volle bak in de 3492 verschillende werkwoordsvormen in huidige/toekomstige/verleden/ergensinhetverledenmaarnietspecifiek/ergensinhetverledenenwelspecifiek/enz-tijd, dus die komt steeds met een tollend (maar blij) hoofd uit z’n lessen. Cusco is wel echt een hele leuke en mooie stad, met een prachtig oud centrum. ’t Is wel heel toeristisch, en zodra je de bocht omslaat naar het centrale (en vet mooie) plein word je redelijk belaagd door verkopers die je van alles proberen te slijten. In het begin probeer je nog vriendelijk op iedereen te reageren, maar op een gegeven moment word je een soort vervelend vastlopend casettebandje met ‘no, gracias’ op repeat..dus daar zijn we ook maar mee opgehouden. Naast het plein heb je ook het buurtje San Blas, met een heleboel super schattige straatjes en fijne koffietentjes. Lekker mijn ding dus;-) dus elke dag een nieuw koffietentje proberen waar we ons huiswerk kunnen maken, fijn! Eén van m’n favorieten is Manos Unidas Cafe, een plekje waar ze werkplekken bieden aan mensen met een verstandelijke handicap. Brownies en Downies in Peru! 😀 Direct bij binnenkomst ontmoet ik daar de Peruaanse versie van m’n zusje, en ik ben natuurlijk gelijk gek op haar. ’t Is een prachtige plek, inclusief gratis high-fives bij je koffie. Heerlijk. Tijdens de koffie komt m’n stand-in-zus samen met haar begeleider een presentatie oefenen, waarin ze zichzelf voor moet stellen (ook een paar zinnetjes in het Engels) en daarna moet uitleggen wat ze precies doet. Van te voren een beetje zenuwachtig, paar keer met haar keel schrapen, en dan vol goede moed van start! Op een gegeven moment geeft haar begeleider aan dat het helemaal goed en voldoende is, maar ze heeft de smaak te pakken…met heel veel lol begint ze letterlijk de hele menukaart uit d’r hoofd op te sommen. Niet te stoppen, hahaha. Zo aandoenlijk. Groot applaus natuurlijk van ons, en helemaal verlegen geeft ze haar begeleider een dikke knuffel. Jep, ik wist het al, maar ook hier maken de Jaira’s onder ons de wereld een stukje mooier. De rest van de week vliegt werkelijk voorbij en voor we het weten ronden we vrijdag onze laatste les alweer af. Super leuk en echt veel geleerd, nu vooral blijven oefenen!

Zaterdag mogen we weer lekker op pad en nemen we de bus richting Maras. In dit kleine dorpje proberen we zonder succes een eetplekje te vinden, dus eindigen we met een Doritos-lunch. Ach, als extreme chipsliefhebber kan ik ergere dingen bedenken.. 😉 Vanaf Maras maken we de wandeling richting de zoutterrassen. Suuper mooie wandeling, geen mens te bekennen, hier en daar een buitje, en vooral heeeul heel veel modder. Na een tijdje komen we aan bij de zoutterrassen, en ’t is echt een heel mooi gezicht! Vanaf een zoutwaterbron ergens in de berg stroomt er een zout riviertje, die eindigt in deze terrassen. De meeste mensen maken met de bus een dagtour oa hier langs, maar de wandeling ernaartoe is echt super leuk. Plus, als we de wandeling vervolgen naar het volgende dorpje loop je het eerste deel nog een stuk verder langs de terrassen, en daar heb je eigenlijk veel mooier uitzicht dan vanaf het punt waar de meeste mensen door de bus worden gedropt. Na een tijdje lopen komen we aan in het volgende dorpje, en pakken we vanaf de hoofdweg de bus terug naar Cusco. De volgende dag volg ik een 3-uur durende ademsessie bij The Healing House, heel intens en bijzonder. Voor de mensen die dit interessant vinden klinken; Google het eens, het kan je heeel veel brengen! Ik ga me er in Nederland in ieder geval echt verder in verdiepen 🙂

Die avond tijd voor de voorbereidingen van een bijzondere week: morgen starten we met de Salkantay Trek, een 5-daagse wandeltocht door de bergen en bossen, met als eindbestemming…Machu Picchu. En ga gelijk maar door met dat verhaal, want aangezien ik zo’n 8 weken achterloop met schrijven kan ik maar beter doorpakken, anders wordt het sowieso niet veel meer ben ik bang…dus wordt even een klein boekwerkje. 😉

Salkantay Trek

Maandagmorgen, 5.30: klaar om te gaan! Niet veel later stopt er een busje voor onze deur, inclusief Juan, een Argentijnse jongen die al jaren in Canada woont. We zullen de tocht samen met hem gaan lopen. Godzijdank hebben we een super goede klik, want we zullen de komende 5 dagen veeel tijd met elkaar gaan doorbrengen. We worden eerst bij een huisje gedropt waar we wat brood en jam krijgen als ontbijt, en we krijgen de eerste flesjes water, wat snacks en de wandelstokken uitgedeeld. We hebben de trekking geboekt via een organisatie die het net even anders doet dan de rest: vrijwel iedereen loopt dezelfde route, in redelijk grote groepen met gids en slaapt ’s nachts in tentjes. De tocht die wij gaan lopen doen we zelfstandig, zonder gids en we slapen iedere nacht bij mensen thuis. Tijdens de tocht zal op sommige delen onze bagage worden gedragen (door ezels of paarden), op andere delen moeten we dat zelf doen. Spannend wel! We zitten inmiddels al wel echt in het regenseizoen en de afgelopen dagen heeft het in Cusco flink geregend. De voorspellingen laten vooral heeeel veel onweer zien dus daar word ik wel een klein beetje nerveus van haha, maar ik weet inmiddels ook dat weersvoorspellingen in de bergen zo onvoorspelbaar zijn als wat. En je kan er toch lekker helemaal niks aan veranderen, dus we gaan het zien! Na een paar uur rijden worden we gedropt op het startpunt van de tocht. Yesss, daar mogen we! De eerste dag is een makkie, paar uurtjes lopen en alleen het eerste deel omhoog. We zitten al behoorlijk hoog en dat merk je (ik) toch nog wel een beetje, ook al hebben we al flink wat tijd in Cusco doorgebracht op 3400m. Onze Juan blijkt een fanatiek wandelaar en daarmee heeft Reinder dan eindelijk een loopmaatje gevonden die zijn tempo (een soort van) kan bijhouden..en ik hobbel er lekker achteraan ;-). Loop van de middag komen we aan op onze eerste slaapplek en het is echt fantastisch. Een soort boomhut, met prachtige kamers en de allerliefste host ooit, Alejandrina. Echt één van de meest warme en vrolijkste mensen die we ooit hebben ontmoet. We genieten van een super lekkere lunch, terwijl de regen op het dak klettert. Tijdens het wandelen is het droog gebleven, dus daar hebben we geluk mee gehad, maar we willen eigenlijk vanmiddag nog een tocht maken naar het Humantay Lake… Gelukkig lijkt het na een tijdje iets droger, en we gaan weer op pad. ’t Is ongeveer 1,5 uur stijgen, en het eerste half uur regent het nog aardig door inclusief onweer..maar daarna klaart het op! Na een tijdje klimmen komen we aan bij onze bestemming: een prachtig turquoise meer gelegen op 4200 meter hoogte, omringd door besneeuwde bergen en gletsjers. Wat een uitzicht. Timing ook perfect, want terwijl we daar zijn verdwijnen de wolken langzaam en krijgen we steeds beter zicht. Zelfs nog wat zon, wat een geluk!

Na een half uurtje beginnen we weer aan de tocht naar beneden. Vijf minuten voordat we weer terug zijn bij onze slaapplek begint het echt te hozen, dus we komen als verzopen katjes terug. Ach, we hebben thee, warme choco en als kers op de taart komt Alejandrina ook nog met een bak popcorn aanzetten, dus deze dag kan niet meer stuk! ’s Avonds dineren we met z’n drieën en gaan we op tijd naar bed. Morgen de langste én zwaarste dag van de tocht, inclusief oversteek van de Salkantay Pass, het hoogste punt van de hele trek (4654 meter). Goed slapen is dus wel ff nodig!

Hoogste punt en enge beesten

De volgende morgen worden we om 5 uur gewekt met warme thee op bed..hoe fijn! Even wakker worden, ontbijtje wegwerken en dan gauw op pad! Tijdens het eerste en zwaarste deel van de tocht vandaag zal een groot deel van onze spullen worden gedragen, best wel lekker. Nadat we Alejandrina uit hebben gezwaaid beginnen we met de tocht. De lucht is strakblauw en de Salkantay lacht ons met haar (zijn? Ik vind het een vrouw) prachtig besneeuwde bergtoppen tegemoet, we hebben echt ZO’N geluk!! De omgeving is prachtig en het eerste deel is het stijgen geleidelijk, dus dat valt mee. Daarna begint het echte werk: volle bak de berg op, zuurstof wordt al minder, dus ’t is lekker hijgen geblazen. Het is wel zwaar, maar in een rustig tempo goed te doen. We komen op het eerste rustpunt met werkelijk prachtig uitzicht over de vallei. Tijd voor een Twix! (Mijn vaste lievelingssnack tijdens lopen in de bergen, haha). Daarna begint het tweede deel van de klim, op naar het hoogste punt! Vooral het laatste stuk is echt wel even bikkelen omdat de lucht zooveel ijler is, je merkt het om je heen aan iedereen. Gelukkig hebben we op wat kortademigheid na nergens last van, en Reinder en Juan staan me vrolijk op te wachten midden op de pass. Yesssss, hoogste punt bereikt!! Super mooi moment. 😀 Vanaf de pass mogen we nog 1700 meter dalen, dus na een kleine pauze gaan we door met de tocht. We laten op één of andere manier iedereen achter de op de pass, want de volgende 2 uur lopen we met z’n drietjes (of nouja, zij voorop en ik ergens daarachter, en zodra ik uit het zicht ben wordt er op me gewacht) en zien we vrijwel geen andere mensen. In de loop van de middag komen we aan op onze lunchplek, waar de kok een bord met rijst en kip voor ons heeft klaarstaan. Goed geregeld! Na de lunch gauw weer door, want we hebben nog een lange tocht te gaan! Vanaf dit punt moeten we ook weer alle bagage zelf dragen, even wennen maar gelukkig valt het mee. Na uren afdalen en van besneeuwde bergen door naar jungle, komen we om 15.30 aan op de plek waar de volgende host ons opwacht. Met de auto worden we naar zijn huis gebracht, een plekje midden in de jungle. Zijn vrouw ontvangt ons daar, en ook hier weer een prima slaapplek. We eten ’s avonds een soort pasta en dan weer lekker richting bed. Als Reinder nog even met z’n zaklamp door de kamer schijnt voor een laatste muggencheck, ziet ‘ie iets op het plafond boven ons bed. En in plaats van een mug, vinden we daar..een schorpioen. Nou hebben we als Hollanders niet alll te veel verstand van deze beesten, maar genoeg om te weten dat bepaalde soorten gevaarlijk kúnnen zijn en dat ze hoe dan ook gemeen kunnen steken.. Whaaaa. Echt niet dat ik ga slapen nu.. We halen Juan nog even uit z’n kamer, opgegroeid in Argentinië en daarmee iéts meer verstand van tropische beesten. 😉 Ik hoopte nog even dat het toch geen schorpioen zou zijn maar helaas, hij is het met ons eens en weet ook dat het niet de fijnste beesten zijn om boven je bed te hebben tijdens het slapen. Er zit nog een lege kamer naast ons, dus we besluiten maar te verkassen. Deze kamer ziet er alleen uit alsof ‘ie al in geen tijden gebruikt is..hele oude bedden, geen beddengoed en ’t oogt niet al te schoon. De host is in geen velden of wegen te bekennen en inmiddels is het donker en keiiiihard aan het regenen en onweren. We besluiten maar gewoon te verplaatsen van kamer, en brengen onze spullen naar de andere kamer. Nadat we de tassen op 1 van de bedden hebben gelegd, besluit ik toch even het matras te checken, omdat ‘ie er wel heel oud en smoezelig uit ziet. Ik schijn met m’n zaklamp op het randje en zie direct een heel klein beestje wegrennen. Naar mijn idee DUIDELIJK een bedbug, al is Reinder het nog niet helemaal met me eens…. Aaaaah, snel de spullen weer van het bed af en terug naar de andere kamer. Het andere bed in de tweede kamer oogt wel wat schoner, maar we besluiten ‘t matras uit onze eerste kamer maar gewoon in z’n geheel te verslepen naar de tweede kamer. Ondertussen regent en onweert het zo hard dat de wereld lijkt te vergaan…terwijl de schorpioen dit tafereeltje vrolijk aanschouwt vanaf het plafond. :p Uiteindelijk blijven de spullen dus op kamer 1, en doen wij een poging om te slapen op kamer 2. Hopen dat Reinder gelijk had en dat het geen bedbug was, en als ’t er wel 1 was dat het een eenzame verstekeling is en dat andere bed niet weet te vinden…echt een goede nacht slaap is het niet uiteindelijk. 😉

De volgende ochtend worden we na het ontbijt naar hot springs in de buurt gebracht, echt een super mooi plekje met heerlijke natuurlijke warme baden! Omdat we er al rond 9.00 zijn, is er verder niemand anders en we kunnen even heerlijk relaxen terwijl het zachtjes regent. Perfect! Ik koop nog een veel te dure Twix die over de datum is, maar als ik ‘m wil terugbrengen beweert de beste man dat ik niet kan bewijzen dat ik ‘m bij hem heb gekocht. Huh?! Ik stond 20!!! minuten geleden als letterlijk enige klant van de dag nog gezellig met je te ‘kletsen’ (in Jip en Janneke Spaans) en heb tot 2x toe iets bij je gekocht. Aargh, tegen dat soort oplichterij kan ik heel slecht, haha..ik hoop dat karma ‘m vindt. 😉

Douchen met uitzicht

Na de hotsprings en de lunch zijn we klaar voor dag 3! Met een wel heel bijzonder eindpunt: onze slaapplek vandaag heeft uitzicht op..Machu Picchu! Whaaa, vanmiddag zullen we voor het eerst dit wereldwonder op afstand mogen bewonderen! Mits het weer het toelaat natuurlijk. Het is maar een paar uurtjes lopen en aangezien van tevoren iedereen het heeft over hoe zwaar dag 2 wel niet is, verwacht ik dat het een makkie is. De host geeft ook aan dat het een redelijk vlakke tocht is. Nou, ik weet niet of ze ‘m zelf ooit heeft gelopen..maar we moeten in een paar uur tijd gewoon lijnrecht een berg op. Terwijl Reinder en Juan zo ongeveer die berg op huppelen EN ook nog eens hele levenslopen met elkaar uitwisselen staan m’n kuiten zo ongeveer in de brand, en ik moet me af en toe echt aan m’n loopstokken omhoog hijsen…terwijl ik naar mijn idee echt best wel snel loop en m’n best doe om ze bij te houden verdwijnen ze toch steeds weer uit het zicht, terwijl ik ze continu vrolijk hoor kletsen en lachen. Grrrr. 😉 Na een paar uur komen we aan bij onze slaapplek en worden we ontvangen door wederom een suuper lieve, gastvrije host. Nog een klein stukje door het bos, en daar is het dan: de vallei met Machu Picchu. De weergoden zijn ons extreem goed gezind, want het is suuper helder. Dankzij de verrekijker kunnen we ’t nog een stukje dichterbij halen en zien we zelfs mensen lopen. Wat bijzonder!! De man des huizes is nogal enthousiast en vertelt ruim een half uur een verhaal dat ik eigenlijk niet versta, en door al het zweten en de dalende temperatuur heb ik het binnen no-time ijsskoud. Na een tijdje wordt ‘ie geroepen door z’n zoon, die volgens mij doorheeft dat we staan kou te kleumen… Terwijl ons was verteld dat we die nacht in een tent zouden slapen is niets minder waar: er wacht ons een heel simpel maar schattig lemen huisje. Hoe chill! Tijd om te douchen. En wat voor een douche…aan de rand van de vallei zijn 2 hokjes gebouwd voor een (verrassend mooie) toilet en een douche, en als je het gordijntje opendoet (zit toch niks aan de voorkant, alleen de vallei) kun je, jawel: douchen met uitzicht op Machu Picchu!!! Da’s toch echt fantastisch 😀 Reinder kan z’n geluk niet op, en het ijskoude water wordt al gauw vergeten…met een big smile onder de douche, wat tof dit! (Ergens links op de foto is dus Machu Picchu ;-))

We eten die avond met een paar vrijwilligers die daar een paar weekjes helpen een aantal nieuwe accommodaties te bouwen, en er is heeerlijke warme choco om op te warmen. We hebben nog wat chocola meegenomen die we aan de familie kunnen uitdelen, gezelliggg 🙂 De volgende ochtend worden we wakker met uitzicht op een mistige vallei. Er komen wat wandelaars langs die net een andere route lopen en nu dus helemaal niks kunnen zien, dus we hebben gister echt geluk gehad. De zoon laat ons nog even zien hoe ze daar allerlei gewassen en kruiden verbouwen, heel boeiend. Daarna mogen we weer aan de bak! De berg die we gister op zijn gelopen mogen we vandaag weer naar beneden, dus ’t is flink dalen geblazen..maar alles oké, ’t is redelijk goed te doen, en rond lunchtijd komen we aan in een klein dorpje genaamd Hidroelectrica, wat volgens mij niet meer is dan een treinstation. Daar even lunchen en dan klaarmaken voor het meest saaie deel van de tocht: een 3-uur durende wandeling langs het treinspoor. Het regent ook een beetje dus dat maakt de tocht niet echt leuker, en we hebben alledrie een beetje het gevoel dat er geen einde aan lijkt te komen…Maar nouja, die komt er natuurlijk toch, en einde van de middag komen we moe maar voldaan aan in het stadje Aguascaliente. Dit is de uitvalsbasis voor Machu Picchu, en kun je ook met de (belachelijk dure, inclusief gekke opties als modeshow en wijnproeven..huhhh?!) trein bereiken. Dus dat hele gewandel hoef je niet per se te doen, maar is wel heeul leuk 😉 We slapen die nacht in een hotel inclusief heerlijke warme douche! ’s Avonds eten we pizza met Juan en dan weer op tijd naar bed, want de wekker staat om 4:00…morgen is de dag: dan mogen we echt naar Machu Picchu!

Magisch Machu Picchu

Om 4:30 gaan we op pad, dit keer met z’n tweeën want Juan heeft besloten de bus te pakken. Voelt voor ons een beetje als valsspelen: we willen wel afmaken waar we aan begonnen zijn! Even na 5:00 worden we door de ingangspoorten gelaten, tijd voor de klim van 2000 treden! In ’t begin wel ff pittig, de luchtvochtigheid is ook super hoog waardoor je echt flink zweet. En met 4 dagen lopen in de benen zijn de spieren op een gegeven moment toch ook wel moe…maar na een tijdje komen we een beetje in een soort ritme en dan valt het toch ineens mee. Iets na zessen mogen we met de eerste groep naar binnen. WE ZIJN ER! Het is nog wat mistig en bewolkt, dus de eerste tien minuten valt er niet zoveel te zien. Maar dan..trekken de grootste wolken langzaam weg, de kleine blijven nog wat hangen, de zon komt heel voorzichtig een klein beetje door…en het is ongelooflijk magisch. Al zo vaak op foto’s gezien of op tv, en nu sta je daar. Machu Picchu, één van de zeven wereldwonderen, ligt hier aan onze voeten. Zoo mooi, zoo bijzonder. Kan gewoon niet stoppen met staren.. Wat een voorrecht om hier te mogen zijn!!

We wandelen een paar uurtjes rond, en de plek vult zich langzaam steeds meer met mensen. Echt wel de beste keuze om als eerste groep naar binnen te gaan, ’t is zoveel mooier zonder al te veel drukte! Na een paar uur gaan we 1000% blij en tevreden weer terug naar beneden (weer niet met de bus, we moeten en zullen alles lopend doen) en trakteren we onszelf op een heerlijk stuk taart: Salkantay trekking volbracht, YES! Wat een toffe wandeling en wat was het bijzonder om Machu Picchu te zien. Echt een week om nooit meer te vergeten! Die avond nemen we de trein naar Ollantaytambo, een klein stadje op een uurtje afstand. De volgende dag lopen we daar lekker rond, ’t is een heel schattig en mooi stadje. We komen super toevallig twee uur na elkaar twee meiden tegen die we allebei in Llachón hebben ontmoet, en kunnen hen dan ook eindelijk vertellen over de avond van de verloving! Heel blij zijn ze, super lief 🙂 Verder een lekker rustig dagje daar, en de dag erna gaan we via Písac (ook mooi! Heeel spiritueel/hippie-sfeertje, dus leuk voor eventjes maar niet te lang ;-)) weer terug naar Cusco. Vanavond alweer ons laatste nachtje in Peru, voor nu dan! Over een paar weekjes gaan we weer terug om samen met vrienden het huwelijk van Marisa en Thomas te vieren. Hoewel het lange tijd niet zeker was of we wel naar Bolivia kunnen is vier dagen geleden het reisadvies aangepast, dus we kunnen, YES! Tickets gelijk geboekt, maandagochtend vliegen we naar La Paz.

Onze laatste avond proosten op onze geweldige tijd in Peru, met ook nog eens een extra gouden randje..:-) Het was FANTASTISCH, al zooveel mooie herinneringen rijker!

En nu op naar Bolivia! Liefs!

(Ps. Respect als je dit hele verhaal helemaal uit hebt gelezen, haha..topper!)